هدف: تحریک الکتریکی با فرکانس پایین ( LFS؛(Low- frequency stimulation دارای اثرات ضد صرعی می باشد، اما نقش الگوهای مختلف تحریک در ایجاد این اثرات به خوبی مشخص نشده است. در این تحقیق نقش کمیت های مختلف LFS (شدت، مدت پالس و مدت تحریک) بر تشنج های ناشی از کیندلینگ قشر پیریفورم مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: با استفاده از مدل صرعی کیندلینگ تشنج در حیوانات ایجاد شد و تاثیر الگوهای مختلف LFS بر شدت تشنج ها ارزیابی گردید.یافته ها: اعمال الگوهای مختلف LFS (با فرکانس یک هرتز) بلافاصله قبل از تحریک کیندلینگ در حیوانات کیندل تاثیری معنی داری بر کمیت های تشنج نداشت. در آزمایش دوم، تاثیر اعمال LFS (با فرکانس یک هرتز) در فاصله بین دو تشنج بر شدت تشنج دوم بررسی شد. نتایج نشان داد تحریک روزانه حیوانات (15 دقیقه در هر روز) بوسیله LFS به مدت یک هفته پس از آخرین تحریک کیندلینگ باعث کاهش معنی دار مدت زمان مرحله پنج در تشنج دوم می گردد. استفاده از همین الگوهای LFS به مدت سه روز و دو هفته تاثیر معنی داری بر کمیت های تشنج نداشت. در آزمایش سوم، اثر LFS (با فرکانس یک هرتز) بر روند اکتساب کیندلینگ بررسی شد. نتایج حاصله نشان داد که اگر LFS روزانه بعد از هر تحریک کیندلینگ اعمال شود شبب کاهش معنی دار مدت امواج تخلیه متعاقب در روزهای مختلف حین کیندلینگ می گردد و باعث تاخیر در ظهور مراحل یک و دو تشنج شدند.نتیجه گیری: LFS دارای اثرات ضد صرعی در روند اکتساب کیندلینگ و در فاصله بین دو تشنج در حیوانات کیندل می باشد و خصوصیات الگوی LFS (شدت، مدت پالس و مدت تحریک) نقش اساسی در اعمال اثرات آن دارد.

مقدمه و هدف: تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS: Low Frequency Stimulation) (کم تر از 5 هرتز) به عنوان یک راهکار درمانی مناسب برای معالجه صرع و تشنج های ناشی از آن؛ محسوب می شود. هر یک از الگوهای LFS اثرات متفاوتی بر تشنج های صرعی دارد. با توجه به این که الگویی از LFS که بتواند کاملا این گونه تشنجات را مهار و سرکوب کند ارائه نشده است؛ در این تحقیق بر آن شدیم تا اثر 60 دقیقه اعمال LFS را بر تشنج های ناشی از کیندلینگ آمیگدال بررسی نماییم.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی دو گروه موش صحرایی (14 سر) پس از جراحی استرئوتاکسیک و یک هفته دوره بهبودی، تحریکات کیندلینگ (2 بار در روز) دریافت می کردند. حیوانات پس از کیندل شدن؛ در گروه 1 (n=6)، (4 بار و یک مرتبه در روز) تنها تحریکات کیندلینگ را دریافت می کردند. اما در گروه دوم (n=8)، چهار بار (در فواصل زمانی 24 ساعت) و به مدت 60 دقیقه LFS (فرکانس 1 هرتز، مدت زمان پالس 0.1 میلی ثانیه و شدت تحریک برابر با ½ آستانه ایجاد امواج تخلیه متعاقب) داده شده و بلافاصله تحریکات کیندلینگ انجام می شد. مدت زمان امواج تخلیه متعاقب(ADD: Afterdischarge Duration) ، مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 2 تشنج(S2L: Stage 2 Latency) ، مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 4 تشنج (S4L: Stage 4 Latency) و مدت زمان مرحله 5 تشنج (S5D: Stage 5 Duration) روز تحریک LFS با روز قبل (که تنها تحریکات کیندلینگ را دریافت کرده بودند) مقایسه شد.یافته ها: اولین الگوی LFS به کار گرفته شده مدت زمان لازم برای شروع مرحله 2 و 4 تشنج را به ترتیب 91.5 درصد ((P<0.05 و 79.5 درصد ((P<0.01 نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش داد. اعمال 4 بار LFS مدت زمان مرحله 5 تشنج را نیز به طور معناداری کاهش داد؛ به طوری که اولین الگوی LFS این پارامتر را 100 درصد کاهش داد. مدت زمان امواج تخلیه متعاقب تحت تاثیر 4 روز LFS تنها در 2 روز اول به ترتیب 46.9 درصد و 40.4 درصد به طور معناداری ((P<0.05 نسبت به گروه کنترل کاهش یافت.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که اعمال LFS بلافاصله قبل از شروع تشنجات صرعی موجب کاهش شدت حملات تشنجی گردید.

کیندلینگ الکتریکی یکی از محبوب ترین تکنیک های مدل صرعی است که باعث ایجاد تشنج هایی مانند صرع لوب گیجگاهی می شود. تاکنون برای درمان صرع، از تکنیک های درمانی مختلفی استفاده شده است. از بین این تکنیک ها، تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS)، به طور گسترده ای برای بهبود صرع مقاوم به دارو مورد توجه قرار گرفته است، اما مکانیزم اثر آن به خوبی روشن نشده است. از آنجا که وارد شدن کلسیم به سیتوپلاسم و افزایش غلظت آن یکی از مهمترین دلایل بروز تشنج است، گیرنده متابوتروپیک گلوتامات (mGluR1)، گیرنده دوپامین (D1) و ADPR سیکلاز (CD38)، سه گیرنده ای که از مسیرهای مختلف باعث افزایش کلسیم در سیتوپلاسم می شوند، انتخاب شدند. با این هدف که با بررسی تغییر بیان این گیرنده ها کمک به سزایی به مشخص شدن مسیر بهبود بخشی LFS شود. در این مطالعه از هیپوکمپ موش های صحرایی استفاده شد و تغییر بیان ژن ها با تکنیک real-time PCR مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیان هر سه ژن انتخابی پس از کیندلینگ به طور معنی داری افزایش یافته و بعد از اعمال تحریکات LFS میزان بیان هر سه به مقدار کنترل بازگشته است. از این رو یکی از مسیرهایی کهLFS برای بهبود بخشی تشنج های کیندلینگ مداخله می نماید، ممکن است مربوط به مسیر ورود کلسیم به سیتوپلاسم باشد.

مقدمه: مطالعات قبلی نشان داده است که تحریکی الکتریکی با فرکانس پایین اثر مهاری بر روند کیندلینگ دارد، اما مکانیسم این پدیده هنوز به درستی مشخص نیست. در مطالعه حاضر اثر تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) مسیر پرفورنت بر تشنجات القا شده توسط کیندلینگ مسیر پرفورنت، بر فعالیت سیناپسی ناحیه ژیروس دانه دار مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: حیوانات با تحریک الکتریکی مسیر پرفورنت کیندل شدند. در گروهی از حیوانات (n=6) پس از هر بار تحریک کیندلینگ، تحریک با فرکانس پایین (200 پالس با فرکانس 1Hz که مدت زمان هر پالس 0.1ms و شدت بین 150-50 میکروآمپر بود) اعمال می شد. حیوانات گروه کنترل فقط تحریکات کیندلینگ (n=8) و یا (n=4) LFS دریافت می کردند. در تمام حیوانات، پتانسیل های میدانی و تحریکات زوج پالس هر روز قبل از شروع تحریکات کیندلینگ ثبت می شدند.یافته ها: اعمال تحریک با فرکانس پایین به مسیر پرفورنت به طور معنی داری روند کیندلینگ را به تعویق انداخت و تعداد تحریکات لازم برای رسیدن به مراحل مختلف تشنج را افزایش داد [F(4, 60)=10.9, P<0.001]. اعمال تحریک الکتریکی با فرکانس پایین از افزایش شیب پتانسیل های میدانی برانگیخته و دامنه اسپایکهای تجمعی نیز جلوگیری کرد %88.6±1.7), (P<0.001) افزایش سیب پتانسیل های میدانی و 2.3±94% افزایش دامنه اسپایکهای تجمعی در گروه کیندل و 0.05±3.5% افزایش شیب پتانسیل های میدانی و 0.1±12.3 کاهش دامنه اسپایکهای تجمعی در گروه کیندل LFS+ ایجاد شد). به علاوه، تحریک الکتریکی با فرکانس پایین به طور معنی داری از افزایش یافتن میزان تضعیف زوج پالس (paired pulse depression) توسط کیندلینگ، جلوگیری کرد (P<0.01).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، پیشنهاد می شود که تحریکی الکتریکی با فرکانس پایین مسیر پرفورنت اثر ضد تشنجی معنی داری بر تشنجات القا شده توسط کیندلینگ مسیر پرفورنت دارد و این اثر از طریق مهار انتقال سیناپسی در ناحیه شکنج دانه دار صورت می گیرد. همچنین تحریک الکتریکی با فرکانس پایین از افزایش جبرانی در تضعیف زوج پالس در طی روند کیندلینگ جلوگیری می کند.

تحریک الکتریکی عصبی عضلانی به عنوان یک ابزار درمانی جامع در توان بخشی سالمندان، به سرعت در حال گسترش است و کاربردهای متنوعی فراتر از تقویت سنتی عضلات ارائه می دهد. این مقاله به بررسی کاربردهای مختلف و اثربخشی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در سالمندان در زمینه های مختلف عملکردی می پردازد. شواهد اخیر نشان می دهد که تحریک الکتریکی عصبی عضلانی می تواند به بهبود انعطاف پذیری مغز، افزایش توده و قدرت عضلانی، بهبود تعادل و کنترل وضعیتی و تسهیل بازیابی عملکردی در سالمندان کمک کند. مطالعات نشان داده اند که این نوع تحریک می تواند سطوح سرمی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز را افزایش دهد که به عنوان نشانه ای از اثرات بالقوه محافظت عصبی تلقی می شود. در زمینه عملکرد عضلانی، نتایج امیدوارکننده ای از تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در جلوگیری از تحلیل رفتن عضلات مرتبط با افزایش سن و بهبود قدرت مشاهده شده است، به ویژه در شرایطی که ورزش منظم ممکن است دشوار باشد. همچنین، این روش بهبودهای قابل توجهی را در تعادل و کنترل وضعیتی در میان سالمندان نشان داده است که با انقباضات ارادی عضلانی ترکیب می شود. تحریک الکتریکی عصبی عضلانی همچنین در شرایط بالینی خاص رایج در سالمندان، نظیر توان بخشی پس از سکته مغزی، دیسفاژی و ضعف عضلانی ناشی از بیماری های جدی، کارایی خود را نشان داده است. پیشرفت های تکنولوژیکی اخیر، ازجمله دستگاه های پوشیدنی و سیستم های کنترل شده توسط مغز، دامنه کاربردهای این مداخله را گسترش داده اند. بااین حال، تنوع در پروتکل ها، پارامترهای تحریک و معیارهای نتیجه گیری در مطالعات مختلف، چالش هایی را برای ایجاد دستورالعمل های درمانی استاندارد ایجاد می کند. این مقاله شواهد موجود درباره کاربردهای چندوجهی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در توان بخشی سالمندان را تجزیه وتحلیل کرده و به بحث درباره فواید ثابت و کاربردهای نوظهور آن می­پردازد. درک این کاربردهای مختلف و مکانیسم های اساسی آن ها برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای بهینه سازی اجرای این روشی در برنامه­های توان بخشی سالمندان بسیار مهم است.

تحریک الکتریکی روی پوستی تارهای اعصاب محیطی، همواره یکی از زمینه های مهم پژوهشی بوده است. مطالعات زیادی قابلیت مسدودسازی هدایت تارهای عصبی توسط بکارگیری جریان-های متناوب فرکانس بالا (5 تا 20 کیلوهرتز) را نشان می دهند. با توجه به اینکه همواره تحریک تارهای باریک تر، با آتش کردن و همراهی تارهای قطورتر همراه است، در این پژوهش با الهام گرفتن از این قابلیت، فضاهای جریانی برای تحریک انتخابی دسته تارهای مختلف عصبی، بدون فعال شدن دیگر تارها به دست آمده است. منظور از فضای تحریک، بخشی از نمودار شدت جریان-فرکانس است؛ که با انتخاب پارامترهای تحریک در این ناحیه، تنها تارهای به خصوصی تحریک می شوند. برای انجام شبیه سازی ها از مدل تار عصبی McIntyre استفاده شده است؛ که مدل پمپ سدیم-پتاسیم نیز به آن افزوده شده و اثرات آن بررسی شده اند. از یک الکترود تک قطبی که جریانی نقطه ای در فواصل مختلف از تارهای عصبی ایجاد می کند، استفاده شده است. ناحیه ی مناسب فرکانسی برای تحریک تارهای مختلف بالاتر از 5 کیلوهرتز بوده و جریان مناسب برای تحریک انتخابی تارهای Aδ و Aβ به ترتیب با دو معادله ی درجه 2 و 3 که بر فضای میانی آستانه ی تحریک و انسداد هر تار عصبی برازش شده اند، به دست می آید؛ همچنین جریان تحریک برای تارهای Aδ از حدود 0. 8 تا 1. 8 میلی آمپر و برای تارهای Aβ از حدود 0. 55 تا 0. 95 میلی آمپر بسته به فرکانس متغیر است. در تمامی شبیه سازی ها نیز از شکل موج سینوسی استفاده شده است.

زمینه و هدف: تحریک الکتریکی کم فرکانس (LFS) دارای اثرات ضد تشنجی است که مکانیسم عملکرد آن به درستی مشخص نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر اعمال LFS بر جریان های برانگیخته مهاری گابااژیک (eIPSC) در نورون های هرمی ناحیه CA1 هیپوکمپ موش های صحرایی کیندل شده می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی حیوانات با تحریک الکتریکی آمیگدال کیندلینگ شدند. 24 ساعت بعد از اکتساب کامل کیندلینگ در 20 عدد موش صحرایی ویستار، تاثیر اعمال LFS بر eIPSC در برش های زنده هیپوکمپ مورد بررسی قرارگرفت. P<0.05 به عنوان سطح معناداری منظورگردید.یافته ها: اعمال LFS با الگوی 200 پالس و شدت 1.5 برابر آستانه، دامنه eIPSC و ثابت زمانی بازگشت eIPSC به حالت پایه را در گروه کنترل و کیندل به طور معناداری افزایش داد و هنگامی که LFS با الگوی 200 پالس و باشدت آستانه اعمال شد، فقط دامنه eIPSC در گروه کنترل و کیندل به طور معناداری افزایش را نشان داد (P<0.001). مقایسه میزان تاثیر اعمال LFS در گروه کنترل و کیندل نشان داد که اعمال LFS با الگوی 200 پالس و باشدت 1.5 برابر آستانه در گروه کنترل، دامنه eIPSC را به طور معناداری بیشتر از گروه کیندل افزایش داد (P<0.001).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که اعمال LFS به طور وابسته به تعداد پالس و شدت، باعث افزایش eIPSC می شود و این افزایش می تواند یکی از مکانیسم های احتمالی اثرات ضد تشنجی LFS باشد.